Na meer dan 50 jaar op diverse vlakken actief te zijn geweest binnen de vereniging, is Martin Bronswijk onlangs gestopt met zijn laatste taken. Zijn gezondheid heeft een paar flinke klappen gekregen van eerst een hartoperatie en vervolgens slokdarmkanker. Van beide is hij goed hersteld, maar hoewel hij zich op zich best goed voelt, mag hij zich van de dokter absoluut niet meer inspannen.
Dat is wel even wennen, want hij mist de gezelligheid van het omgaan met mensen en het grootste deel van zijn leven stak hij met plezier, veel van zijn vrije tijd in de vereniging.
De laatste jaren als lid van de sponsorcommissie, waar hij de sponsorborden ophaalde en plaatste, maar in de loop der jaren heeft hij heel wat meer taken gehad. Als bestuurslid, maar ook als wedstrijdsecretaris, persvoorlichter en leider van het 1e elftal. Daarnaast was hij een soort van archivaris. Thuis werd alles verzameld wat er in de kranten kwam, wat met de club te maken had. Ook werd er thuis soms veel beslag gelegd op het gezin. Er moest, vooral bij slecht weer, nogal wat gebeld en geregeld worden en dat ging vroeger niet zo makkelijk als nu, met mobiele telefoons, groepsappjes en e-mail. Ouderwets telefoneren, soms wel 40 telefoontjes op een zondagmorgen, maar het kwam ook wel voor dat de kinderen op de fiets erop uitgestuurd werden om een boodschap over te brengen. En als Martin naar de kerk was gegaan, moest Annie het alleen even oplossen met de kinderen aan haar rok. Gelukkig werd hij in zijn clubliefde flink gesteund door zijn achterban. Vrouw Annie heeft ook haar strepen wel verdiend bij de vereniging met kantinewerk en shirtjes wassen etc. en is niet voor niets ook lid van verdienste.
Als jonge knaap heeft Martin zelf ook wel gevoetbald, maar daar blonk hij niet in uit. Wel roerde hij altijd zijn mond tijdens vergaderingen. ‘Ga dan in het bestuur als je het zo goed weet’ zeiden ze dan tegen hem. En zo kwam het dat hij al op jonge leeftijd, als jongste, zitting nam in het bestuur, van toen nog BWS, om er pas na 49 jaar, als oudste, weer uit te stappen. Met veel plezier ging hij naar de vergaderingen toe en genoot dan van de discussies, maar vooral van het idee dat men er aan het einde altijd goed uit kwam. Dat hoefde niet altijd zijn eigen idee te zijn, Martin is democraat in hart en nieren. Het was juist het idee dat je met 11 mensen, met ieder hun eigen visie, al pratend samen tot een goed besluit kwam. En na afloop natuurlijk even gezellig napraten onder het genot van een flesje bier, ook al ging het er in de vergadering soms best even hard aan toe.
De belangrijkste ontwikkeling die hij in zijn bestuurlijke periode heeft meegemaakt was de fusie van BWS en The Swallow. De gemeente zou in Steenwijkerwold een nieuw sportpark gaan bouwen, waar de beide verenigingen dan ieder apart moesten gaan voetballen. Dat leek erg ingewikkeld te worden en zou al gauw tot allerlei conflicten kunnen gaan leiden. Denk bijvoorbeeld aan de verdeling van de velden of de verdeling van de inkomsten van de kantine. Samen gaan was een veel beter idee! Dat was voor hem een stokpaardje en op de achtergrond heeft hij zich daar flink voor ingezet. Gelukkig is de fusie door alle partijen omarmd en tot een succes gemaakt.
SV Steenwijkerwold werd geboren en werd een succes. Ze hadden een aantal goede voetballers, die de club gelukkig trouw bleven en zich niet voor een beetje geld weg lieten lokken. In 10 jaar tijd gingen ze van de 2e klasse afdeling Zwolle, naar de 1e klasse bij ‘de grote’ KNVB. In die tijd moest hij ook iedere 14 dagen een parkeerontheffing aanvragen, omdat er wel 1000 man publiek naar de wedstrijden kwam en het parkeerterrein veel te klein was.
Ook heeft hij de zaterdagteams zien wegvloeien van 4 naar 0. Er is hem wel verweten dat hij niet lobbyde voor de zaterdag bij de A junioren, maar hij was van mening dat die jongens prima zelf konden besluiten, en de meesten kozen nou eenmaal voor de zondag. Zo gaan die dingen.
Hij staat wel te boek als ‘streng doch rechtvaardig’ en daar kan hij zich wel in vinden. Rechtvaardigheid vindt hij heel belangrijk, net als ‘samen doen’. Als vereniging in al zijn facetten, je moet het samen doen, met zijn allen. Die mentaliteit ziet hij gelukkig bij SV Steenwijkerwold na al die jaren nog steeds.
Martin is lid van verdienste van de KNVB en erelid van SV Steenwijkerwold, wat hij met recht een hele eer vindt, maar het hoogtepunt in zijn carrière is toch zijn koninklijke onderscheiding. Bij het 25-jarig jubileum van de club is hij samen met Lammert Hetebrij geridderd in de Orde van Oranje-Nassau. Zijn lintje hangt trots en ingelijst bij de voordeur, een hele fijne vorm van waardering van de gemeenschap, waar hij zich altijd met hart en ziel voor ingezet heeft.
Als wens voor de toekomst spreekt hij uit, dat hij hoopt dat de club zichzelf blijft. Er is wel eens door omstanders gesuggereerd dat men moest investeren om spelers te ‘halen’ om weer op een hoger niveau te komen. Dat vindt Martin totaal niet bij de club passen. SV Steenwijkerwold moet het op eigen kracht doen, dat past bij ons. ‘Doe maar gewoon, dan doe’j gek genoeg’.
Verder wil hij benadrukken hoe belangrijk heldere communicatie is. Niet alleen binnen het bestuur, maar ook naar de leden, de vrijwilligers en het publiek. Als je de moeite neemt om dingen uit te leggen, is er vaak veel meer begrip voor een besluit en kun je veel irritatie voorkomen.
Als het even kan staat Martin in het weekend nog wel langs de lijn. Hij geniet nog altijd van het spelletje en van het praten met mensen en het clubgevoel. Wat ze in de eredivisie doen, kan hem eigenlijk weinig schelen. Het is de club die het mooi maakt, zijn hart ligt bij Steenwijkerwold.
