In Memoriam Daan van Luik

Daan was gedurende zijn werkzame leven stratenmaker, een beroep dat hij steeds met passie uitoefende, maar de meesten zullen zich hem toch vooral herinneren als begenadigd voetballer die liefst 20 jaar als centrale verdediger deel uitmaakte van het eerste elftal van SV Steenwijkerwold. Hij viel niet alleen op door zijn voetbalkwaliteiten, maar ook zijn inzet, sportiviteit en respect voor tegenstanders en arbitrage waren onmiskenbare eigenschappen die hem tot een memorabel en voorbeeldig sportman  maakten. Zijn eerste basisplaats in Steenwijkerwold 1 verdiende hij in 1975, toen de ploeg in Emmeloord een beslissingswedstrijd tegen ASVD uit Dronten mocht spelen, met promotie naar de eerste klasse van de afd. Zwolle als inzet. Hij was nog A-junior, maar door een blessure van één van de basisspelers liet trainer Jan Brassien hem debuteren. Daan zou die plek in de basis 20 jaar lang niet meer afstaan. Al spoedig werd hij aanvoerder en dwong ook in die functie bij tegenstanders en scheidsrechters veel respect af. Het babbeltje met de supporters na de wedstrijd was altijd vanzelfsprekend. Ook na een nederlaag.
Wie kent er een verdediger die in al die jaren nooit een rode kaart kreeg? Daan presteerde dat. Hij was een Heer op het veld. Uniek. Grove overtredingen weigerde hij te maken. Natuurlijk moest er af en toe wel eens iemand een beetje worden vastgepakt of een duwtje gegeven, maar zijn oogst aan gele kaarten bleef tot slechts vier exemplaren beperkt. Zijn cv kent ook een ongekende successerie: in een periode van twaalf jaar promoveerde hij met “zijn” ploeg (destijds de gouden lichting genoemd) van de tweede klasse van de onderafdeling Zwolle liefst vijf maal tot de eerste klasse van de “grote” KNVB. Zijn sportieve hoogtepunt was wel de veelbesproken beslissingswedstrijd in en tegen Valthermond. Die wedstrijd werd door ’t Wold met 3-5 gewonnen en leverde promotie naar de eerste klasse op. Dat niveau was voor een echte amateurclub niet lang vol te houden: drie jaar later werd er ook weer gedegradeerd. Toch bleef Daan zijn elftal en club trouw. Ook buiten het veld was hij zeer actief. Hij hoefde nooit te worden aangewezen als vrijwilliger bij het ophalen van het oud papier. Als hij niet verhinderd was, was hij er gewoon. Een doe-dag bij de club? Daan was er, er waren immers altijd wel wat verzakte tegels recht te leggen of wat straatwerk te herstellen. Ook was hij enkele jaren als jeugdleider actief. Dit alles bij elkaar leverde hem de titel “Lid van Verdienste” op. Toen de jaren begonnen te tellen stapte Daan moeiteloos over naar de veteranen, en genoot vaak van de ontmoetingen met “oude” bekenden bij de tegenstanders. De laatste jaren was hij assistent-trainer bij Gerjan van der Hoogen. In die functie mocht hij nog het kampioenschap en promotie van het eerste elftal vieren. Toen hij in augustus vorig jaar te horen kreeg dat zijn ziekte een ongeneeslijk karakter had, was het ook al snel gedaan met zijn fysieke inbreng, maar Daan bleef tot het laatst klankbord van de trainer.
Toen zijn leeftijd het zelf voetballen in de weg begon te staan maakte hij optimaal van de vrije tijd gebruik om, samen met Grietje, de wedstrijden van hun zoons Wilco en Erwin te volgen. Hij was ook een prima schaatser. Liefst drie maal werd de elfstedentocht voltooid.
Omdat zijn ziekte een lange periode van stabiliteit vertoonde leek het er even op dat Daan de geboorte van zijn eerste kleinkind nog zou kunnen meemaken. Dat is hem dus niet meer gegund. Erg jammer. Niet alleen voor Daan, maar ook voor het kleinkind dat in hem een fantastische opa zou hebben gehad.